Moja teściowa wymieniła zamki i wyrzuciła mnie i moje dzieci z domu po śmierci mojego męża – to był jej największy błąd

„Zastawiłeś na niego pułapkę. Wiesz o tym i ja też wiem.”

Zanim zdążyłem odpowiedzieć, odeszła, zostawiając mnie z otwartymi ustami, a jej oskarżenie zawisło w powietrzu między nami niczym trucizna.

„Mamo?” Liam pociągnął mnie za rękaw. „Co babcia Margaret miała na myśli? Czy to nasza wina, że ​​tata umarł?”

Szybko uklękłam i wzięłam jej małą buzię w dłonie. „Nie, kochanie. Absolutnie nie. To, co przydarzyło się tacie, to był straszny wypadek i nikt nie jest temu winien. Babcia Margaret jest po prostu bardzo smutna i mówi rzeczy, których nie ma na myśli”.

Zmusiłam się do uśmiechu, mimo że serce znów mi pękało. „Chodźmy do domu”.

Dwa dni po pogrzebie poszłam z dziećmi na lody, mając nadzieję, że to wprowadzi trochę normalności do naszego smutnego życia. Kiedy wróciliśmy, omal nie miałam wypadku samochodowego od uderzenia.

Nasze rzeczy leżały w czarnych workach na śmieci na chodniku, niczym porzucone śmieci czekające na odbiór. Ulubiony koc Emmy wisiał na worku, a jego różowa lamówka powiewała na wietrze.

„Mamo?” powiedziała drżącym głosem. „Dlaczego mój miś jest na zewnątrz?”

Zaparkowałem z kaprysu i pospieszyłem do drzwi wejściowych. Mój klucz nie działał. Zamek został wymieniony.

Zapukałem i uderzyłem pięścią w drewno. „Halo? Halo!”

Drzwi się otworzyły i stanęła w nich Margaret w swoim eleganckim lnianym kostiumie. Wyglądała, jakby należała do tego miejsca.

„Och, wróciłeś” – powiedziała, opierając się o framugę drzwi. „Ten dom jest teraz mój. Ty i twoje bachory musicie znaleźć sobie inne miejsce”.

„Margaret, to jest mój dom.”

Ona prychnęła. „To był dom mojego syna. A teraz, kiedy go nie ma, nie masz już do niego prawa”.

Emma zaczęła płakać za mną. Liam podszedł bliżej i ustawił swoje drobne ciało przed siostrą w geście obronnym.

„Nie możesz tego zrobić” – powiedziałem drżącym głosem. „To nielegalne. To nasz dom”.

„Pozwij mnie” – odpowiedziała Margaret z zimnym uśmiechem. „Och, czekaj, nie stać cię na to, prawda? Nie bez pieniędzy mojego syna”.

Cofnęła się i zaczęła zamykać drzwi. „Zmieniłam zamki, jak zauważyłeś. Nie wracaj.”

Drzwi zamknęły się za mną. Krzyki Emmy za mną stawały się coraz głośniejsze.

„Gdzie będziemy spać?” zapytał Liam.

Zwróciłam się do dzieci. „Znajdziemy rozwiązanie” – obiecałam, choć nie miałam pojęcia jak.

Tej nocy spaliśmy w moim samochodzie, który stał zaparkowany na parkingu. Odchyliłem przednie siedzenie maksymalnie do tyłu. Dzieci zwinęły się w kłębek na tylnym siedzeniu, przykryte kilkoma kocami, które wyjąłem z toreb leżących na chodniku.

„To będzie jak kemping” – powiedziałem im z wymuszoną wesołością.

Emma szybko zasnęła, wyczerpana płaczem. Liam jednak nie zasnął, a światła parkingu odbijały się w jego oczach.