I tego nienawidziłem.
Ponieważ oznaczało to, że nie jest duchem.
Wściekłość powróciła.
Siedziałam, zaciskając palce na kubku z kawą, jakby była to jedyna rzecz łącząca mnie z rzeczywistością.
Kobieta wyglądająca przez okno | Źródło: Midjourney
„Nie zniknąłeś tak po prostu” – powiedziałem. „Porzuciłeś ją. Na 18 lat”.
„Wiem” – powiedział, lekko garbiąc ramiona.
„Mógłeś wrócić w każdej chwili” – nalegałem.
Karol spojrzał w dół.
„Myślałem o tym co roku” – przyznał spokojnie. „Ale zawsze przekonywałem siebie, że wam obojgu będzie lepiej”.
Zaśmiałem się. To tchórzostwo było wręcz śmieszne.
Zawahał się, jego wzrok powędrował w stronę okna, jakby nie mógł znieść mojego spojrzenia.
„Mama i ja nie rozmawialiśmy od lat” – dodał cicho. „To, co zrobiła… Nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie jej wybaczyć”.
Profil boczny starszej kobiety | Źródło: Midjourney
Jej głos się załamał. W jej głosie słychać było prawdziwe emocje. Ale nie byłam gotowa, żeby dać się ponieść emocjom. Jeszcze nie. Poszperałam w torbie i przesunęłam jakiś dokument po stole, o mało co nie przewracając jej kubka z kawą.
Jego palce lekko drżały, gdy rozkładał książkę.
