Sophie zwróciła się do Ryana, zaciskając dłonie na krawędzi stołu.
„Ten mężczyzna…” – wskazała na mojego męża na zdjęciu, a jej głos drżał. – „Znam go”.
Ryan parsknął zdezorientowanym śmiechem.
„Tak! To mój tata! Przykro mi, że jeszcze go nie poznałaś. Ale on wciąż pracuje. Zazwyczaj jesteśmy tylko mama i ja.”
Oczy Sophie napełniły się łzami.
„Nie, nie rozumiesz. Ryan…”
Poczułem ucisk w żołądku.
„Co, Sophie? Co się dzieje?” – zapytał ją Ryan.
Spojrzała na mnie, a jej głos się załamał.
„Ma romans z moją matką. Od czterech lat…”
Pokój zaczął wirować.
Zszokowana kobieta | Źródło: Midjourney
Chwyciłem krawędź stołu, próbując zrozumieć sens słów.
„Nie” – wyszeptałem. „To… to nie może się dziać. To nie może się dziać!”
Sophie pokręciła głową.
„Przysięgam, Lauro” – powiedziała. „Nie wiedziałam. Moja matka chyba też nie wie, że on jest żonaty. Nigdy nie umówiłaby się z żonatym mężczyzną!”
Puls walił mi w uszach.
„Czy ma na imię Thomas?” zapytała.
„On… nie zrobiłby tego. Na pewno nie. Sophie, dziękuję, że mi powiedziałaś, kochanie. Ale jestem pewna, że się myliłaś…”
Serce mi się ścisnęło.
Ale wypowiadając te słowa, pomyślałem o niezliczonych podróżach służbowych. O późnych nocach. O chwilach, gdy wracał do domu pachnąc szamponem innej marki.
Słowa, które Sophie wypowiedziała następnie, wstrząsnęły mną doszczętnie.
„Mieszka z nami…” powiedziała powoli. „Wyjeżdża w podróże służbowe i tak dalej, ale zawsze wraca”.
Skoczyłem.
Ryan wstał z krzesła.
„Ale o czym ty mówisz, Sophie?”
„Ryan” – ostrzegłem.
Oboje byliśmy kompletnie zszokowani, tak. Ale to nie był powód, żeby krzyczeć na Sophie.
„Został z nami. Przychodzi i odchodzi, ale moja matka… myśli, że budują wspólne życie. Myśli, że się z nią ożeni. On też to ciągle powtarza”.
Z pomieszczenia zniknęło powietrze.
A potem, jakbym już nie tonęła, powiedziała coś jeszcze.
„A… mama jest w ciąży.”
Uśmiechnięta kobieta patrząca w bok | Źródło: Midjourney
Cisza.
W pokoju zapadła gęsta cisza.
Świeca migotała między nami, będąc jedyną wskazówką, że czas nie zamarzł całkowicie.
Krzesło Ryana roztrzaskało się o podłogę, gdy się cofał. Jego twarz wykrzywiła się w przerażeniu, a dłonie szarpały go za włosy.
„Nie. Nie, to jest… To jest szaleństwo” – powiedział.
Mój syn zwrócił się do mnie zrozpaczony.
„Mamo, powiedz coś.”
Wpatrywałem się w zdjęcie na ścianie, a mój wzrok zaczął się rozmazywać.
Dwadzieścia lat małżeństwa. Wszystko przepadło.
