Starałam się zachować spokój. Kołysałam Noaha na jednym kolanie, tuląc Grace do piersi, a Emma szarpała mnie za rękaw swoim miękkim, natarczywym głosem. A potem, jak na zawołanie, wszystkie trzy zaczęły płakać jednocześnie.
Dźwięk był nieustanny, ostry i wystarczająco głośny, by wypełnić całą kabinę. Poczułam, jak oczy pasażerów zwracają się w moją stronę. Niektórzy marszczyli brwi, inni wzdychali, inni niespokojnie się poruszali. Nikt się nie odzywał, ale ciężar ich spojrzeń przygniatał mnie.
Ręce mi się trzęsły, gdy próbowałam pocałować oboje dzieci, wciąż z trudem trzymając butelkę. Emma wciąż mnie ciągnęła. Policzki płonęły mi, serce waliło, a im bardziej się starałam, tym głośniej płakały. Przez chwilę marzyłam o tym, żeby zapaść się w fotel i zniknąć.
Pilot zdalnego sterowania opuszcza
I wtedy stało się coś nieoczekiwanego.
Drzwi kokpitu się otworzyły.
Wysiadł pilot, wysoki i pewny siebie w nienagannym mundurze. Jego spokojna obecność zdawała się uciszać całą kabinę. Rozejrzał się i podszedł prosto do mnie.
„Proszę pani” – powiedział cicho, niskim i spokojnym głosem – „czy mogę pani pomóc?”.
Zamrugałam z niedowierzaniem. „Panie… Czy chciałby pan pomóc?”
Uśmiechnął się do mnie życzliwie. „Jeśli mogę.”
Mały cud
Zanim zdążyłam pomyśleć, wyciągnął rękę i ostrożnie wziął Noaha w ramiona. Jego ruchy były wyćwiczone, pewne siebie, jakby robił to już wiele razy. Tulił Noaha w ramionach, kołysząc go delikatnie, i wziął butelkę z mojej drżącej dłoni.
W ciągu kilku minut płacz Noaha ustąpił miejsca czkawce, a potem ucichł całkowicie, gdy pił w spokoju.
Zmiana była niemal magiczna. Grace, słysząc, jak jej brat się uspokaja, rozluźniła się, opierając się o mnie. Emma, zaskoczona widokiem pilota trzymającego jej młodszego brata, przestała ciągnąć i wpatrywała się szeroko otwartymi oczami.
Burza powoli minęła.
Przekształcona kabina
Kabina, niegdyś pełna płaczących, wzburzonych pasażerów, ucichła. Napięcie ustąpiło miejsca czemuś łagodniejszemu. Kilka osób nawet się uśmiechnęło, patrząc na mnie.
Łzy napłynęły mi do oczu. Ulga, wdzięczność i wyczerpanie zderzyły się ze sobą w tym samym czasie. „Dziękuję” – wyszeptałam drżącym głosem. „Bardzo dziękuję”.
Skinął głową, jakby to była najnaturalniejsza rzecz na świecie.
