Szumy uszne — czyli odczuwanie dźwięku (np. dzwonienia, brzęczenia lub syczenia) przy braku zewnętrznego źródła — to nie tylko problem z uchem; jest on ściśle powiązany ze sposobem przetwarzania dźwięku przez mózg.

Może dotyczyć jednego lub obu uszu, a dźwięk może być stały lub przerywany, głośny lub cichy i może być od lekko uciążliwego do poważnie upośledzającego.

Szumy uszne mogą mieć ogromny wpływ na mózg, zwłaszcza gdy są przewlekłe lub nasilone. Chociaż szumy uszne zaczynają się w uszach, ich ciągłe odczuwanie i wpływ zależą głównie od tego, jak mózg reaguje i adaptuje się do nieprawidłowych sygnałów.

Jak szumy uszne wpływają na mózg:

1. Zmiany w przetwarzaniu słuchowym

Mózg próbuje zrekompensować utratę lub ograniczenie bodźców docierających do ucha (np. w wyniku utraty słuchu).

Kompensacja ta powoduje nadmierną aktywność kory słuchowej, co może prowadzić do ciągłego postrzegania dźwięków fantomowych (dzwonienia, brzęczenia, syczenia itp.).

2. Zaangażowanie obszarów mózgu innych niż słuchowe